Σύγχρονη Γαλλική Δραματουργία
Εξάρχου Καλλιόπη-Στυλιανή
Στο τέλος του 20ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.
Λιγότερα
Στο τέλος του 20ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.
Στο τέλος του 20ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.
Περίγραμμα
Διδάσκοντες
Διδάσκουσα: Εξάρχου Καλλιόπη, Επίκουρη Καθηγήτρια
Συνεργάτης ανάπτυξης περιεχομένου: Μουρτζούχου Ανδρομάχη
Περιεχόμενο μαθήματος
Στο τέλος του 20ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.
Το μάθημα αναπτύσσεται στις παρακάτω θεματικές ενότητες:
- Θεωρία του σύγχρονου δράματος
- Οι σημαντικές θεωρίες του σύγχρονου δράματος
- Jean-Pierre Sarrazac
- Hans-Thies Lehmann
- Catherine Naugrette
- Μελέτη κειμένων
- Δημήτρης Δημητριάδης
- Jean-Luc Lagarce
Μαθησιακοί στόχοι
Βασική επιδίωξη του μαθήματος είναι να καταστούν οι φοιτητές επαρκείς γνώστες του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου μέσα από την εξέλιξη της θεατρικής γραφής και τον ειδολογικό διάλογο, δραματικού/επικού. Το μάθημα έχει ως στόχο τη θεωρητική κατάρτιση των φοιτητών καθώς και τη γνωριμία τους με ανάλογα κείμενα σύγχρονων γάλλων δραματουργών, όπως των Olivier Py, Lagarce, Pommerat, Novarina.
Προαπαιτούμενα
Δεν υπάρχουν
Βιβλιογραφία
Καλλιόπη Εξάρχου, Ιστορία του θεάτρου: το πάθος γένους θηλυκού, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2008
Επιπλέον συνιστώμενη βιβλιογραφία:
1. Αlain Viala, Le Théâtre en France, Paris, PUF, 1997. Le théâtre en France, sous la direction de Jacqueline de Jomaron, Paris, Armand Colin, 1992.
2. Patrice Pavis, Dictionnaire du théâtre, Paris, Armand Colin, 2002.
3. Anne Ubersfeld, Les termes clés de l’analyse du théâtre, Paris, Seuil, 1996.
4. Pierre Larthomas, Le langage dramatique, Paris, PUF, 1972.
5. Christian Biet, Christophe Triau, Qu’est-ce que le théâtre?, Paris, Gallimard, 2006.
6. Jean-Pierre Sarrazac, Théâtres intimes, Paris, Actes-Sud, 1989.
7. Hans-Thies Lehmann, Le Théâtre postdramatique, Paris, L'Arche, 2002.
8. jean-Pierre Sarrazac, Théâtres du moi, théâtres du monde, Rouen, Editions Médianes, 1995
9. Catherine Naugrette, Paysages dévastés, Paris, Circé, 2004.
Διδάσκουσα: Εξάρχου Καλλιόπη, Επίκουρη Καθηγήτρια
Συνεργάτης ανάπτυξης περιεχομένου: Μουρτζούχου Ανδρομάχη
Στο τέλος του 20ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.
Το μάθημα αναπτύσσεται στις παρακάτω θεματικές ενότητες:
- Θεωρία του σύγχρονου δράματος
- Οι σημαντικές θεωρίες του σύγχρονου δράματος
- Jean-Pierre Sarrazac
- Hans-Thies Lehmann
- Catherine Naugrette
- Μελέτη κειμένων
- Δημήτρης Δημητριάδης
- Jean-Luc Lagarce
Βασική επιδίωξη του μαθήματος είναι να καταστούν οι φοιτητές επαρκείς γνώστες του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου μέσα από την εξέλιξη της θεατρικής γραφής και τον ειδολογικό διάλογο, δραματικού/επικού. Το μάθημα έχει ως στόχο τη θεωρητική κατάρτιση των φοιτητών καθώς και τη γνωριμία τους με ανάλογα κείμενα σύγχρονων γάλλων δραματουργών, όπως των Olivier Py, Lagarce, Pommerat, Novarina.
Δεν υπάρχουν
Καλλιόπη Εξάρχου, Ιστορία του θεάτρου: το πάθος γένους θηλυκού, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2008
Επιπλέον συνιστώμενη βιβλιογραφία:
1. Αlain Viala, Le Théâtre en France, Paris, PUF, 1997. Le théâtre en France, sous la direction de Jacqueline de Jomaron, Paris, Armand Colin, 1992.
2. Patrice Pavis, Dictionnaire du théâtre, Paris, Armand Colin, 2002.
3. Anne Ubersfeld, Les termes clés de l’analyse du théâtre, Paris, Seuil, 1996.
4. Pierre Larthomas, Le langage dramatique, Paris, PUF, 1972.
5. Christian Biet, Christophe Triau, Qu’est-ce que le théâtre?, Paris, Gallimard, 2006.
6. Jean-Pierre Sarrazac, Théâtres intimes, Paris, Actes-Sud, 1989.
7. Hans-Thies Lehmann, Le Théâtre postdramatique, Paris, L'Arche, 2002.
8. jean-Pierre Sarrazac, Théâtres du moi, théâtres du monde, Rouen, Editions Médianes, 1995
9. Catherine Naugrette, Paysages dévastés, Paris, Circé, 2004.
- Πλάνο μαθήματος
- Εισαγωγή
- Μυθιστοριοποίηση - Αφήγηση ζωής
- Επανεφεύρεση του δράματος
- Η δραματική μορφή σε κρίση
- Κρίση της δραματικής μορφής
- Κρίση του μύθου
- Κρίση του προσώπου
- Κρίση του διαλόγου
Λέξεις κλειδιά: Πλάνο μαθήματος, μυθιστοριοποίηση, επανεφεύρεση δράματος, δραματική μορφή, κρίση, μύθος, πρόσωπο, διάλογος.
- Τι είναι το δράμα;
- Αντινομίες ανάμεσα στο δραματικό και το επικό
- Δράμα της ζωής/Δράμα στη ζωή
- Ο συγγραφέας-ραψωδός του μέλλοντος
- Το ραψωδιακό
- Ο ρόλος του ραψωδού
- Συμπέρασμα της ραψωδιοποίησης του θεάτρου
Λέξεις κλειδιά: Jean-Pierre Sarrazac, δράμα, ραψωδός, ραψωδιακό, ραψωδιοποίηση.
- Το θέατρο των δυνατοτήτων
- Μύχιο θέατρο
- Μέσα-έξω
- Οι λέξεις και η ένταση σιωπής
- Διάλογος μονολόγων
- Οικονομία μορφών
- Συμπέρασμα
Λέξεις κλειδιά: Jean-Pierre Sarrazac, θέατρο δυνατοτήτων, μύχιο θέατρο, ένταση σιωπής, διάλογος μονολόγων, οικονομία μορφών.
- Το μεταδραματικό θέατρο
- Σωματικότητα
- Η αγωνία του μεταδραματικού σώματος
- Απουσία της δράσης
- Ο μονόλογος
- Ο χορός
- Κείμενο-Τοπίο
- Θεατρικός χρόνος
Λέξεις κλειδιά: Hans-Thies Lehmann, μεταδραματικό θέατρο, σωματικότητα, μεταδραματικό σώμα, απουσία δράσης, μονόλογος, χορός, κείμενο, τοπίο, θεατρικός χρόνος.
- Ερειπωμένα τοπία
- «Η ποιητικίζουσα γλώσσα»
- Ο θάνατος στο θέατρο
- Η αναζήτηση του Ανθρώπινου
- Μια καινούρια διάσταση της κάθαρσης
- Η μετακάθαρση
- Η τέχνη του εσωτερικού μονολόγου
- Θέατρο σωμάτων πασχόντων
Λέξεις κλειδιά: Catherine Naugrette, ερειπωμένα τοπία, «ποητικίζουσα γλώσσα», θάνατος, Ανθρώπινο, κάθαρση, μετακάθαρση, εσωτερικός μονόλογος.
- Ερωτήσεις
- Υπερλογοτεχνία
- Η γραφή του θεάτρου
- Δραματική ποίηση
- Θεατρικός ποιητής
- Η ποιητική περιπέτεια στον Δημητριάδη
- Βίντεο
Λέξεις κλειδιά: Δημητριάδης, Υπερλογοτεχνία, γραφή του θεάτρου, δραματική ποίηση, θεατρικός ποιητής.
- Ο λόγος
- Ο χώρος και ο χρόνος
- Ποιητής της σκηνής
- Ένας ιδιαίτερος κοινωνικός κόσμος
- Αποκαλύπτω τον εσωτερικό κόσμο
- Υπερευαισθησία
- Οι θεατές
- Το θέατρο είναι ένας χώρος μίμησης
- Οι ηθοποιοί
- Λέξεις και παιχνίδι
- Η παράσταση
- Οι Έμποροι
- Βίντεο
Λέξεις κλειδιά: Joël Pommerat, λόγος, χώρος, χρόνος, ποιητής της σκηνής, εσωτερικός κόσμος, Υπερευασθησία, θεατές, χώρος μίμησης, ηθοποιοί, παιχνίδι, παράσταση, Οι Έμποροι.
- Το ύφος της δραματουργίας του
- Οι αμφιβολίες του προσώπου στον Lagarce
- Δυσκολία να μιλήσει/Δυσκολία να υπάρξει
- Βασικές ιδέες
- Η γλώσσα
- Ο λόγος
- Ο τίτλος
- Η σύνθεση
- Ο μύθος
- Μονόλογοι
- Κοινωνικός χώρος, φαντασιακός χώρος
- Η μοναξιά του Louis
- Βίντεο
Λέξεις κλειδιά: Jean-Luc Lagarce, ύφος, αμφιβολίες του προσώπου, γλώσσα, λόγος, τίτλος, σύνθεση, μύθος, μονόλογοι, κοινωνικός χώρος, φαντασιακός χώρος.
Βιβλιογραφία
Ανοικτό Ακαδ. Μάθημα
Αρ. Επισκέψεων : 3570
Αρ. Προβολών : 22517
