Σύγχρονη Γαλλική Δραματουργία

Διδάσκουσα: Εξάρχου Καλλιόπη,  Επίκουρη Καθηγήτρια

Συνεργάτης ανάπτυξης περιεχομένου: Μουρτζούχου Ανδρομάχη

Στο τέλος του 20^ου αιώνα το καθεστώς της υβριδικότητας στη λογοτεχνία διευρύνεται και εδραιώνεται. Ήδη από το 1970 ανιχνεύονται στοιχεία αυτής της ειδολογικής ανάμειξης, η οποία παίρνει στο χώρο του θεάτρου διαστάσεις που συχνά χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες». Πιο συγκεκριμένα είναι η δραματουργία μετά το 1970 που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του μαθήματος, το οποίο μέσα από την θεματική και μορφική προσέγγιση των κειμένων αποσκοπεί στη διαπίστωση της εξέλιξης της θεατρικής γραφής που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στον άξονα του ειδολογικού διαλόγου και ιδιαίτερα του δραματικού/επικού.

Το μάθημα αναπτύσσεται στις παρακάτω θεματικές ενότητες:

• Θεωρία του σύγχρονου δράματος
• Οι σημαντικές θεωρίες του σύγχρονου δράματος
  • Jean-Pierre Sarrazac
  • Hans-Thies Lehmann
  • Catherine Naugrette
• Μελέτη κειμένων
  • Δημήτρης Δημητριάδης
  • Jean-Luc Lagarce

Βασική επιδίωξη του μαθήματος είναι να καταστούν οι φοιτητές επαρκείς γνώστες του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου μέσα από την εξέλιξη της θεατρικής γραφής και τον ειδολογικό διάλογο, δραματικού/επικού. Το μάθημα έχει ως στόχο τη θεωρητική κατάρτιση των φοιτητών καθώς και τη γνωριμία τους με ανάλογα κείμενα σύγχρονων γάλλων δραματουργών, όπως των Olivier Py, Lagarce, Pommerat, Novarina.

Δεν υπάρχουν

Καλλιόπη Εξάρχου, Ιστορία του θεάτρου: το πάθος γένους θηλυκού, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2008

Επιπλέον συνιστώμενη βιβλιογραφία:

1. Αlain Viala, Le Théâtre en France, Paris, PUF, 1997. Le théâtre en France, sous la direction de Jacqueline de Jomaron, Paris, Armand Colin, 1992.

2. Patrice Pavis, Dictionnaire du théâtre, Paris, Armand Colin, 2002.

3. Anne Ubersfeld, Les termes clés de l’analyse du théâtre, Paris, Seuil, 1996.

4. Pierre Larthomas, Le langage dramatique, Paris, PUF, 1972.

5. Christian Biet, Christophe Triau, Qu’est-ce que le théâtre?, Paris, Gallimard, 2006.

6. Jean-Pierre Sarrazac, Théâtres intimes, Paris, Actes-Sud, 1989.

7. Hans-Thies Lehmann, Le Théâtre postdramatique, Paris, L'Arche, 2002.

8. jean-Pierre Sarrazac, Théâtres du moi, théâtres du monde, Rouen, Editions Médianes, 1995

9. Catherine Naugrette, Paysages dévastés, Paris, Circé, 2004.